Nie ma wątpliwości: w ostatnich latach choroby zakaźne są coraz większym problemem. Nie chodzi tylko o COVID-19, ale też o inne choroby zakaźne. – Zmiany klimatyczne, demograficzne powodują, że wracają niektóre choroby, co do których wydawało się, że można już o nich zapomnieć – mówi dr Paradowska-Stankiewicz.
W niektórych przypadkach już sam przebieg choroby zakaźnej może być dla dziecka ciężki. Dodatkowo potem pojawia się spadek odporności, co sprawia, że dziecko łatwo możne „złapać” kolejną infekcję. Dlatego pilnujmy, żeby dzieci były szczepione zgodnie z kalendarzem szczepień. Natomiast w razie podejrzenia, że malec ma objawy choroby zakaźnej, koniecznie skonsultujmy się z pediatrą.
Odporność u dzieci – jak ją wzmocnić?
Spis treści
Choroby wieku dziecięcego – choroby zakaźne u dzieci
Oto najważniejsze choroby zakaźne wieku dziecięcego, na które narażone są dzieci:
1. Odra
To bardzo zaraźliwa choroba zakaźna, wywołana przez wirusy odry. Zakażenie szerzy się głównie drogą kropelkową. Wirusy przedostają się do organizmu przez usta lub nos oraz przez spojówki. Od kilku lat mówi się o wzroście zachorowań na odrę w Europie. W Polsce wzrost zachorowań był widoczny już w 2018 roku (359 zachorowań), a w 2019 odnotowano aż 1492 przypadki odry w Polsce. W 2020 r. liczba zachorowań zapewne będzie mniejsza, jednak przede wszystkim z powodu lockdownu i izolacji spowodowanej COVID-19.
Przed wprowadzeniem obowiązkowych szczepień ochronnych co roku na odrę w Polsce chorowało 200–300 tys. dzieci, a 200–300 umierało. Szczepienia przeciw odrze są tak efektywne, że ta choroba ok. 2010 roku miała być już całkowicie eradykowana w Europie (podobnie jak to się stało z ospą prawdziwą). Aktywność ruchów antyszczepionkowych spowodowała jednak zmniejszenie odsetka szczepionych dzieci, co powoduje, że wirus wciąż krąży.
Objawy odry
W pierwszej fazie infekcji występują objawy typowe dla infekcji dróg oddechowych:
- złe samopoczucie
- gorączka
- katar
- kaszel
- zapalenie spojówek
Po 2–4 dniach pojawia się grudkowo-plamista wysypka, początkowo na twarzy i za uszami, która potem rozprzestrzenia się na plecy, brzuch, ręce, nogi. Trwa 3–5 dni.
Jeśli odra przebiega bez powikłań, po 2–3 dniach we krwi pojawiają się przeciwciała, które usuwają wirusy z krwi i tkanek. Dziecko powoli zdrowieje.
Leczenie odry
Ma charakter objawowy, polega na łagodzeniu występujących objawów odry (katar, kaszel, gorączka). Dziecko powinno dużo pić i dużo odpoczywać.
Powikłania po odrze
Odra może powodować powikłania, takie jak:
- zapalenie ucha środkowego
- zapalenie płuc
- zapalenie mózgu
- małopłytkowość
- zapalenie krtani
- zapalenie tchawicy
- zapalenie wątroby
- zapalenie wyrostka robaczkowego
- zapalenie jelita grubego
- zapalenie mięśnia sercowego
- najpoważniejsze – stwardniające zapalenie mózgu
Jak chronić dziecko przed odrą?
Przeciw odrze są szczepienia (w kalendarzu szczepień obowiązkowych). – Szczepionka przeciw odrze, śwince i różyczce (MMR) jest szczepionką bezpłatną, z obowiązkowego kalendarza szczepień. Szczepi się nią dzieci w 13.–14. miesiącu życia oraz dawką przypominającą w 10. roku życia.
Zaszczepić powinni się też dorośli, jeśli nie chorowali i nie byli szczepieni, a także jeśli otrzymali w dzieciństwie tylko jedną dawkę szczepionki – przypomina dr Paweł Grzesiowski, pediatra, immunolog, kierownik Poradni Konsultacyjnej Szczepień Ochronnych przy Szpitalu św. Zofii w Warszawie.
Leki przeciwgorączkowe dla dzieci – co musisz o nich wiedzieć?
2. Świnka
Ból przy przełykaniu, obrzęk ślinianek, trudności z poruszaniem głową, nieprzyjemna suchość w ustach: to objawy świnki (nagminnego zapalenia ślinianek przyusznych). – Świnka jest ostrą chorobą zakaźną, spowodowaną przez wirusy świnki. Zakażenie szerzy się przez bezpośredni kontakt z chorą osobą, drogą kropelkową. Wirus namnaża się w błonach śluzowych i przenosi z krwią – mówi dr Paweł Grzesiowski.
Szczególnie podatne na zakażenie są ślinianki przyuszne, w mniejszym stopniu podżuchwowe i podjęzykowe. Okres wylęgania to 2–3 tygodnie, a zakaźność występuje 7 dni przed pojawieniem się obrzęku ślinianek i utrzymuje się do 9 dni po wystąpieniu tego objawu.
Objawy świnki
- złe samopoczucie
- gorączka
- obrzęk i bolesność jednej lub obu ślinianek przyusznych
- obrzęk i bolesność ślinianek podżuchwowych lub podjęzykowych
- katar
- kaszel
- niechęć do jedzenia
- trudności w połykaniu
- uczucie suchości w jamie ustnej
Mogą też pojawić się:
- bóle głowy
- nudności
- wymioty
Sugerują zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
U chłopców w okresie dojrzewania może pojawić się bolesność jąder.
Świnka – leczenie
Na świnkę stosuje się środki objawowe, głównie przeciwbólowe, a jeśli gorączka jest wysoka – także przeciwgorączkowe. Ulgę mogą przynieść okłady z wody z sodą na bolące ślinianki. Jeśli dziecko nie może normalnie jeść, trzeba podawać pokarmy lekkostrawne i półpłynne. Dziecko powinno dużo pić.
Powikłania po śwince
Zdarzają się rzadko. Po upływie około 1 tygodnia po śwince mogą wystąpić wymioty, bóle głowy, sztywność karku – mogą to być objawy zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych.
Innymi powikłaniami po śwince mogą być:
- zapalenie jądra i najądrza
- zapalenie trzustki
- zapalenie jajników
- zapalenie gruczołu krokowego
- zapalenie tarczycy
- zapalenie ucha środkowego
Jak chronić dziecko przed świnką?
Szczepionka przeciw śwince jest szczepionką obowiązkową, bezpłatną. Według obowiązującego kalendarza szczepień dziecko powinno być zaszczepione szczepionką przeciw odrze, śwince i różyczce w 13–14. miesiącu życia. Drugą dawkę powinno się podać dziecku w 10. roku życia (dawka przypominająca).
Jak leczyć zapalenie krtani u dzieci?
3. Różyczka
Różyczka to zakaźna choroba wirusowa spowodowana przez wirus różyczki. Do zakażenia najczęściej dochodzi przez bezpośredni kontakt z chorą osobą lub przez łożysko (płód od matki) w przypadku różyczki wrodzonej. Różyczka jest zakaźna już na 7 dni przed pojawieniem się objawów (a potem przez około 5 dni po ich wystąpieniu).
Na różyczkę najczęściej chorują dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym, jednak mogą chorować też dorośli. Najbardziej niebezpieczne jest zachorowanie na różyczkę dla kobiety w ciąży (do 12. tygodnia): może to spowodować poronienie lub poważne uszkodzenie płodu.
Objawy różyczki
Pierwsze objawy różyczki przypominają objawy typowej infekcji dróg oddechowych:
- katar
- kaszel
- zaczerwienione gardło
- podwyższona temperatura
Pojawia się też duże powiększenie węzłów chłonnych za uszami i na potylicy.
Po kilku dniach zaczyna być widoczna drobna bladoróżowa wysypka: początkowo na twarzy, potem na rękach i nogach (nie jest swędząca, może też nie być bardzo widoczna). Wysypka utrzymuje się do 3 dni, a następnie znika, nie pozostawiając śladów.
Może pojawić się powiększenie węzłów chłonnych przyusznych, na karku i potylicy.
U nastolatków i dorosłych częściej występują niecharakterystyczne objawy różyczki:
- bóle głowy
- bóle nóg i rąk
- gorączka
- zapalenie spojówek
Różyczka – leczenie
Różyczka wymaga konsultacji lekarskiej, jednak nie ma specjalnego leczenia, poza objawowym. Dziecko powinno zostać w domu, odpoczywać.
Powikłania po różyczce
- zapalenie spojówek
- bóle mięśni i stawów (częściej u młodzieży i dorosłych)
Rzadko zdarzają się poważne powikłania po różyczce, jak małopłytkowość i zapalenie mózgu.
Najpoważniejsze powikłania różyczki mogą wystąpić w przypadku zachorowania na różyczkę kobiety w ciąży. Dlatego kobiety, które planują ciążę, a nie były szczepione w dzieciństwie i nie chorowały na różyczkę, powinny zaszczepić się przed ciążą.
Jak chronić dziecko przed różyczką?
Szczepienie przeciw odrze, śwince i różyczce jest szczepieniem obowiązkowym. Szczepione są dzieci w 13-14. miesiącu życia, a drugą dawkę podaje się w 10. roku życia.
Gorączka u dziecka – zbijać czy nie?
4. Ospa wietrzna
Swędząca wysypka – to charakterystyczny objaw ospy wietrznej, wywołanej przez wirusa ospy wietrznej.
Ospa wietrzna to jedna z najbardziej zaraźliwych chorób zakaźnych. Na ospę wietrzną choruje się najczęściej jednokrotnie, ale wirus pozostaje w organizmie przez całe życie. Pierwotne zakażenie wirusem powoduje ospę wietrzną, jednak jeśli po pewnym czasie się uaktywni, doprowadza do wystąpienia półpaśca.
Objawy ospy
Na dzień, dwa przed pojawieniem się wysypki dziecko może źle się czuć – jest niespokojne, ma gorączkę i lekki katar. Potem na ciele pojawia się wysypka: czerwone plamki oraz pęcherzyki wypełnione płynem, które pękają same lub przy nawet niewielkim urazie. Z czasem przysychają i pojawiają się strupki. Po 1 tygodniu – 3 tygodniach odpadają, pozostawiając na skórze jasne przebarwienia, które z czasem znikają.
Wysypka najczęściej występuje na brzuchu i plecach, ale może także pojawić się w jamie ustnej, we włosach, a nawet na narządach płciowych. Jest dokuczliwa i swędząca, dlatego dziecko może mieć kłopoty ze snem.
Na skórze często widać równocześnie wszystkie stadia choroby: plamki, krostki, grudki, strupki. Gdy z wysypki pierwszego wysiewu robią się strupy, następuje kolejny wysiew (najczęściej są 3–4). Choroba wylęga się około 14–21 dni. Jest bardzo zakaźna. Dziecko zaczyna zakażać już na ok. 2 dni przed pojawieniem się pierwszych krostek, aż do momentu gdy wszystkie pęcherzyki przykryją się strupkami.
Ospa – leczenie
Polega na obniżaniu gorączki – można używać wyłącznie środków z paracetamolem (aspiryna i niesteroidowe środki przeciwzapalne mogą spowodować poważne powikłania, m.in. zespół Reya). W porozumieniu z lekarzem warto podawać dziecku środki przeciwświądowe, antyhistaminowe. Krostki, a szczególnie zmiany pęcherzykowe, można smarować wysuszającymi i przeciwświądowymi preparatami lub odkażającą gencjaną.
Powikłania po ospie wietrznej
Zdarzają się rzadko, może jednak dość do zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenia móżdżku, zapalenia mózgu i płuc (zwłaszcza u dorosłych).
Jak chronić dziecko przed ospą wietrzną?
Szczepienie przeciw ospie wietrznej jest szczepieniem zalecanym (od. 2. roku życia). Obowiązkowo szczepionkę otrzymują dzieci z obniżoną odpornością.
Bostonka – 5 rzeczy, które warto o niej wiedzieć
5. Szkarlatyna (płonica)
Szkarlatyna (płonica) to choroba zakaźna wieku dziecięcego, wywoływana przez paciorkowce grupy A. Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową lub przez kontakt z zakażonymi przedmiotami. Najczęściej zarażają się nią dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym.
Objawy szkarlatyny
Zwykle objawy szkarlatyny rozpoczynają się nagle:
- gorączka
- ból brzucha
- ból gardła (może wystąpić nalot na migdałkach)
- bóle mięśni
- wysypka
- tzw. malinowy język (początkowo jest obłożony białym nalotem, potem przybiera intensywnie czerwoną barwę, widoczne są powiększone brodawki smakowe)
Wysypka przy szkarlatynie to czerwone plamki: drobne (wielkości główki od szpilki), zlewające się. Zwykle występują na klatce piersiowej, plecach, szyi i pośladkach, w zgięciach łokci, pod pachami, pod kolanami i w pachwinach.
Szkarlatyna – leczenie
Konieczna jest wizyta u lekarza i leczenie antybiotykiem. W przypadku wysokiej gorączki trzeba ją obniżać, podając paracetamol lub ibuprofen. Dziecko po szkarlatynie jest osłabione, powinno nie chodzić do przedszkola i szkoły przez 7–10 dni po ustąpieniu objawów.
Powikłania po szkarlatynie
Szkarlatyna może prowadzić do poważnych powikłań, m.in. kłębuszkowego zapalenia nerek, zapalenia stawów, mięśnia sercowego, węzłów chłonnych, ucha środkowego.
Jak chronić dziecko przed szkarlatyną?
Przebycie choroby nie uodparnia przed ponownym zachorowaniem. Nie ma też szczepionki przeciw szkarlatynie.
10 zmian na języku, których nie wolno zlekceważyć
6. Zakażenie rotawirusowe
Rotawirusy wywołują zapalenie jelita cienkiego. Najgroźniejsze są dla niemowląt, u których silna biegunka, w połączeniu z wymiotami, może szybko doprowadzić do groźnego odwodnienia. Rotawirusy są bardzo zakaźne: chory wraz z kałem wydala ich miliony. Naukowcy zidentyfikowali 7 głównych grup rotawirusów, z których zakaźne są trzy: A, B i C.
Główną przyczyną ostrej biegunki u niemowląt i starszych dzieci jest rotawirus A, który występuje powszechnie na całym świecie. – Do zakażenia najczęściej dochodzi drogą kontaktową, gdy wirus jest przenoszony do jamy ustnej poprzez skażone przedmioty lub ręce. Do infekcji może także dochodzić drogą kropelkową, poprzez kichanie. Przyczyną zakażeń w żłobkach, przedszkolach czy szpitalach mogą być niedostatki higieny. Dzieci łatwo się zakażają, biorąc do buzi ręce czy zabawki. Rotawirusy mogą nawet kilkanaście godzin przetrwać na skórze, przedmiotach, dywanach – mówi dr Paweł Grzesiowski.
Najczęściej zakażenia rotawirusowe w Polsce występują pomiędzy listopadem a majem. Często współistnieją z infekcjami przeziębieniowymi.
Rotawirus – objawy
Dziecko źle się czuje, wymiotuje, ma biegunkę, często bardzo intensywną. Stolce są wodniste, „strzelające”. Mogą też być z domieszką śluzu, rzadko krwi. Jeśli silnej biegunce towarzyszą silne wymioty, dziecko szybko słabnie.
– Wraz z wodą dziecko traci też elektrolity, takie jak sód, potas, magnez, wapń, które regulują pracę organizmu. Ich niedobór może zachwiać równowagę wodno-elektrolitową, spowodować zaburzenia pracy serca, spadek ciśnienia tętniczego. Biegunce często towarzyszą bóle brzucha, podwyższenie temperatury ciała lub nawet gorączka. Niektóre dzieci mają też katar, kaszel. Stopień ciężkości infekcji zależy od serotypu wirusa, wieku dziecka oraz stanu jego układu odpornościowego. Najcięższy przebieg biegunka ma u niemowląt, u których jest największe ryzyko odwodnienia – mówi dr Paweł Grzesiowski.
Rotawirus – leczenie
Organizm musi sam pokonać zakażenie. Najważniejsze jest nawadnianie organizmu. Dziecko powinno dużo pić: najlepiej wodę z dodatkiem węglowodanów i elektrolitów. Po oddaniu każdego wodnistego stolca niemowlę powinno wypić dodatkowo 50–100 ml płynów, starsze – dodatkowo 100–200 ml płynów. Jeśli również wymiotuje, konieczne jest podawanie mu picia w małych porcjach, po ok. łyżeczce (5 ml), nawet co 10 minut.
– Napoje powinny być raczej chłodne, gdyż ciepłe mogą nasilać odruch wymiotny. Niemowlę karmione piersią należy karmić często, w małych ilościach – dodaje dr Grzesiowski.
Rotawirus – powikłania
Jeśli dziecko ma silną biegunkę, niewiele pije, może pojawić się odwodnienie. Konieczny może okazać się pobyt w szpitalu, dożylne podawanie płynów wraz z elektrolitami.
Jak zapobiec zakażeniu rotawirusami?
Przeciw rotawirusom są dostępne 2 szczepionki doustne (w przypadku pierwszej konieczne jest podanie dwóch dawek, w przypadku drugiej – trzech). Ostatnią dawkę najlepiej podać przed 24. tygodniem życia dziecka.
Elektrolity dla dzieci – czy są potrzebne?
7. Trzydniówka (gorączka trzydniowa, rumień nagły)
Jest wywoływana przez wirusy Herpes, a do zakażenia dochodzi drogą kropelkową. Dziecko zaraża jeszcze przed wystąpieniem pierwszych objawów: od kontaktu z wirusem do zachorowania może upłynąć nawet 9–10 dni. Najczęściej chorują dzieci w pierwszych dwóch latach życia (zwykle między 6. a 18. miesiącem). Zachorowanie daje odporność, więc teoretycznie może wystąpić tylko raz w życiu, jednak podobne objawy mogą być wywoływane przez inne wirusy.
Trzydniówka – objawy
- gorączka (nawet do 41°C)
- rzadko pojawia się katar lub kaszel
- dziecko źle się czuje, jest marudne
Zwykle pediatra diagnozuje trzydniówkę, eliminując inne przyczyny gorączki (zapalenie ucha, gardła, grypę).
W 3.–4. dniu choroby na skórze może pojawić się wysypka drobnoplamista (początkowo na brzuszku, klatce piersiowej, twarzy, następnie na rękach i nogach). Charakterystyczne jest to, że wysypka blednie pod wpływem ucisku. Powinna ustąpić w ciągu kilku dni.
Leczenie trzydniówki
Nie ma leczenia przyczynowego. Leczenie trzydniówki polega na obniżaniu gorączki. Można stosować ochładzające kąpiele, okłady na czoło, kark, pachy, pachwiny. Jeśli temperatura przekracza 38–38,5°C, trzeba podać leki przeciwgorączkowe: paracetamol lub ibuprofen.
Dziecko musi dużo pić, żeby nie doszło do odwodnienia. Uwaga: dziecko zaraża w okresie gorączki, ale także przed pojawieniem się objawów choroby.
Powikłania po trzydniówce
W zasadzie nie występują – jedynym powikłaniem mogą być drgawki gorączkowe, które mogą pojawić się przy każdej wysokiej gorączce u predysponowanych dzieci.
Jak chronić dziecko przed trzydniówką?
Jedynym sposobem zapobiegania trzydniówce jest higiena i unikanie kontaktów z osobami chorymi.
Owsiki – fakty i mity
8. Mononukleoza zakaźna
Mononukleoza, ostra choroba zakaźna, wywoływana przez wirus Epsteina-Barr (EBV), może wystąpić także u dorosłych. Do zakażenia dochodzi w wyniku bezpośredniego kontaktu z chorym, przez ślinę (mononukleoza jest nazywana chorobą pocałunków), czasem drogą kropelkową. Okres wylęgania mononukleozy zakaźnej jest dość długi i wynosi 30–50 dni. Zakaźność może się utrzymywać przez wiele miesięcy. Przebycie zarówno mononukleozy, jak i zakażenia bezobjawowego powoduje uzyskanie odporności na całe życie.
Mononukleoza – objawy
U dziecka, zwłaszcza do 5. roku życia, choroba może przebiegać bezobjawowo, jednak u wielu osób (zwłaszcza starszych dzieci i dorosłych) przebieg choroby może być nawet ciężki.
Zwykle początkowo pojawia się:
- ból głowy
- złe samopoczucie
- brak apetytu
- osłabienie
- zmęczenie
- wysoka gorączka (objawy przypominające infekcję grypową)
Gorączka może się utrzymywać od 2 do 30 dni, często towarzyszy jej powiększenie węzłów chłonnych w obrębie głowy i szyi oraz angina, czyli bakteryjne zapalenie gardła.
Mogą również pojawić się bóle brzucha, wynikające z powiększenia się wątroby i śledziony. U małych dzieci często występuje też obrzęk powiek górnych oraz nieżyt nosa z gęstą, śluzową wydzieliną. Może pojawić się wysypka (zwłaszcza u osób, które otrzymały antybiotyk). Wysypka ma charakter plamisty lub grudkowo-plamisty, podobna jest do tej towarzyszącej szkarlatynie.
Objawy i przebieg choroby to kwestia indywidualna. Rozpoznanie mononukleozy nie jest łatwe. W celu postawienia diagnozy często konieczne jest przeprowadzenie badań laboratoryjnych (morfologia krwi, aktywność aminotransferaz). Diagnoza bywa stawiana, gdy po zastosowaniu antybiotyku (zleconego z powodu podejrzenia anginy), pojawia się wysypka (może ona utrzymywać się jeszcze bardzo długo).
Mononukleoza – leczenie
Polega głównie na podawaniu leków objawowych, przeciwgorączkowych, przeciwbólowych. Dziecko powinno jak najwięcej odpoczywać, unikać wysiłku fizycznego. Ważna jest dieta obfitująca w witaminy. Jeśli występują powikłania bakteryjne, podaje się antybiotyk. W przypadku ciężkiego przebiegu i powikłań może być konieczne leczenie w szpitalu. Zaleca się oszczędzający tryb życia jeszcze od 1 do 2 miesięcy po ustąpieniu objawów.
Powikłania po mononukleozie
Występują rzadko, jednak mogą być bardzo poważne (utrudnienie oddychania, bezdech spowodowany znacznym powiększeniem migdałków i niedrożnością nosa). Znaczne powiększenie śledziony może grozić jej pęknięciem. Może dojść też do zapalenia mięśnia sercowego, zaatakowania wątroby (zdarza się żółtaczka) lub ośrodkowego układu nerwowego. U wielu osób po przejściu choroby utrzymuje się osłabienie i zespół przewlekłego zmęczenia.
Jak chronić dziecko przed mononukleozą?
Nie ma szczepionki chroniącej przez zakażeniem wirusem Epsteina-Barr. Jedynym sposobem ochrony jest stosowanie zasad higieny (częste mycie rąk, zabawek, uczenie dziecka niebrania do buzi rąk i zabawek oraz tego, że nie pije się z jednej szklanki czy butelki).
Borelioza u dzieci – jak zapobiec zarażeniu?
9. Rumień zakaźny
To choroba zakaźna, spowodowana zakażeniem parwowirusem B19. Do zakażenia dochodzi głównie drogą kropelkową, a źródłem zakażenia jest osoba chora (lub zakażona, niemająca objawów). Parwowirus B19 jest szczególnie groźny dla kobiet w ciąży: może doprowadzić do niedokrwistości wewnątrzmacicznej u dziecka i poronienia, mimo że kobieta w ciąży nie miała żadnych objawów choroby.
Rumień zakaźny – objawy
Niewysoka gorączka, po której najczęściej występuje charakterystyczna wysypka, początkowo na twarzy. Rumień ma czerwonofiołkowe zabarwienie (często o kształcie motyla), przy czym nos i broda pozostają bez wysypki.
W kolejnych dniach wysypka pojawia się na rękach i nogach. Zmiany nie występują raczej na brzuchu, plecach, dłoniach i stopach. Zdarza się, że wysypka ustępuje, a potem ponownie wraca (np. w wyniku przegrzania dziecka). Może utrzymywać się nawet dwa tygodnie.
Rumień zakaźny – leczenie
Nie ma leczenia przyczynowego, dziecko powinno zostać w domu, by nie zarażać innych osób. Nie stosuje się leczenia przeciwalergicznego ani antybiotyków. Zakażenie parwowirusem B19 nie stwarza ryzyka nadkażeń bakteryjnych. W przypadku kontaktu kobiety w ciąży z osobą chorującą na rumień zakaźny konieczny jest kontakt z ginekologiem prowadzącym ciążę. W przypadku zakażenia płodu możliwe jest zmniejszenie skutków zakażenia przez wykonanie transfuzji wymiennej.
Powikłania po rumieniu zakaźnym
Zdarzają się rzadko (zapalenie drobnych stawów kończyn, niedokrwistość). Zwykle mijają, bez leczenia.
Jak zapobiec zachorowaniu na rumień zakaźny?
Nie ma szczepionki przeciw parwowirusowi B19. Jedynym sposobem zapobiegania zachorowaniu jest stosowanie zasad higieny.
Jakie dziecięce choroby zakaźne są niebezpieczne dla dorosłych?
