My, dorośli, wkurzamy się, denerwujemy, stresujemy, nie dajemy rady, wybuchamy. A dzieciom często ordynujemy: „Przestań wrzeszczeć, uspokój się, nie przesadzaj!”. Co to w ogóle znaczy? Mały człowiek ma w sobie takie same emocje jak my, tylko nie zna jeszcze narzędzi, żeby sobie z nimi poradzić. A skoro nie zna wszystkich, korzysta z tych, które zna: tupie, wrzeszczy, rzuca zabawką. A my jesteśmy zdziwieni, zbulwersowani, oburzeni. Tylko… czym? To MY powinniśmy znaleźć metody, żeby pomóc naszemu dziecku. To my jesteśmy dorośli i bardziej świadomi (to drugie: przynajmniej w teorii).